Düş Şiiri - Kubilay Tek

öyle bir rüzgar esiyor
kentin serseri sokaklarında
yoksul gramafon..
her zaman ki melodiyi çalıyor
cadde ve sokaklar
her zamankinden daha da sessizce
kederli aşıklara kapılarını açıyor
günahsız kaldırımlar
her zamanki gibi kirli
insanlar mat ifadelerini unutmuş
bugulu camlarda
ve aynalar hiç bu kadar
yalancı ve acımasız olmadılar
loş sokak lambaları
tenhadan göz kırpıyor
adeta salınarak
vuruyor kızıl sahillere
mavi bir okyanus
sen orada boguluyordun
bense kim bilir nerede
ve sen yoksun...
ben şimdi sensizligin
provalarını yapıyorum
bittiginde sen bile
ayakta alkışlayacaksın
bazen söz biter dudaklarda
söylenecek hiç birşey kalmamıştır artık
fiyonklu kalplerin bile dügümü çözülmüştür
büyüsü bozulmuştur aşkın
böyle bir durumda bile
tebessüm etmelisin...
çünki küçük bir tebessümden
alacagın cevabı
büyük bir kahkahadan bile duyamazsın...
el veda edemedi
elveda edemedim
pürüzlüde olsa aşk kokan teninden...
aradı gözlerim ansızın
küçük bir kaçamak bakışı
sarhoş oldu yıldızlar
bir bir kaydılar gözlerimde...
zaman saçlarımı kırbaçlamış
yorgun ve yıllanmış...
ve şunu anladım
hoşca kalınmıyor
ve benimde düşlerim vardı
düştüler...
elveda gözlerim...