Duruşma salonu -x Şiiri - Necdet Arslan

oz duman bu durgunluk , içindeyim
düşürülüyor iklim. eprimiş kanatları kuşların
gibi’ydi yüzü üstelik

hangi sende çıngıraklı yılan
kaç yer varsa soluk soluğa geniş sesleniyor

insana dokunan bu durgunluk
bak aynadan nereye yürüyor
bütün şenlikler şimdi hurdaya düşmüştür

bir rüyanın vurgusu kalınlaştırır imla’yı.
derken,kendini yukarıya yağdırıyor ses

mızıkçılık yok,külleri ben yiyeceğim
el kaldırsın kim getirdiyse
bu kristal ateşi

namluya sürülmüşse son öykü
ne hükmü kalır dengenin...