Durup Dururken Şiiri - Ali Admış

Durup dururken bir özlem, bir hasret sarıyor gecemi,
Bedenim parçalanırcasına derin bir acı, canım yanıyor.
Sanırsın, yüreğimden kanlar boşalıyor organlarıma,
Tüm işlevi bozuluyor bu sessiz vücudumun.
Sen yoksun ya güzel gözlüm, seni çok özlüyorum.
Dünyayı sessize alıyorum sen aklıma gelince,
Kimseyi duyamıyor, kimseyi umursayamıyorum.
Duyduklarım, gördüklerim hafızamdan siliniyor,
Sen yoksun ya doyamadığım kadın, şimdi sadece seni istiyorum.
Yanımda olmanı, sana sarılmayı istiyor kollarım,
Huzurum yok sensiz artık, bu sensizliğe dayanamıyorum.
Biliyor musun, bir kırgınlık da var içimde senden kalan,
İşte o bıraktığın kırıklık vazgeçiriyor beni aniden.
Üzülüyorum olmayışına, gelmeyişine; ağlıyorum bazı geceler,
Kimse görmesin diye sokuluyorum karanlığıma.
Kimse bilmesin istiyorum, ışığınsız kaldığımı.
Ne yapacağımı bilmiyorum, içimle dışımla sızlıyorum sensizliğe.
Ve yokluğunun acısını çektikten baya sonra...
Bu özlemlerimin, bu hasretimin senin için değmeyeceğine karar kılıyor mantığım.
Kalbim her ne kadar seni istese de, aklım "olmaz" diyor.
Seni suçlamak istemem ama... Sen ne yaptın bana?
Umarım bir gün gelir de unuturum seni,
Söker atarım seni hatırlamalarımdan ve tüm hislerimden.
Belki o zaman, seni unutunca bu kadar canım yanmaz.
Hayatım ansızın yoluna girer...
Ve umarım sensizlik, acı değil de, ömrüme bir hediye olur.
Amin.