Durun Be ! Şiiri - Mehmet Yücel 2

Durun be!
Hele bir susturun arsız arzularınızı,
Kaygılarınıza yenilin,
Acılarınızla yüzleşin.
Çırılçıplak, yapayalnız kalın.
Öylesine ki ,
Nefesinizi duyacak kadar.
Bırakın adımlarınızı gitsin.
Kollarınızı açın,
Yağmurdan korkmayın mesela.
Dudaklarınız çatlayana kadar öpüşün be!
soluksuz kalana kadar sevişin.
Ve içinize çekin güneşi.
Hırkayı sırtınıza geçirip,
O en sevdiğiniz resme gidin mesela.
Topuklarınızı toprağa gömün,
Korkmayın ağlamaktan,
Sevmekten, üzülmekten.
Şu karanlıktan sıyrılın olur mu ?
Sokaklarında koşun mesela
Dizlerinizi paralayın,
Ama gülümseyin.
Çekinmeyin susmaktan,
Bıkmayın dövüşmekten.
Durun be!
Bir soluklanalım.
Kan torbalarıyla yürüyoruz görmüyor musunuz?
Ilık rüzgarları sevelim artık.
Denizde ki maviyi,
Bakışlarda ki suçluluğu sevelim.
Yorulalım elbette
Yutkunalım, katlanalım.
Durun be !
Çökün hele bir dizlerinizin üstüne;
Birazda kendi gölgenizde büyüyün.
Yaşlanın mesela,
Bir kediyi sevin.
Kokusunu içinize çekin tüm çiçeklerin.
Mutlu olamayı öğrenin.
Huzuru, sessizliği
Yalnızlığın da değerini bilin.
Durun be !
Tutunmayın artık duvarlara! Yıkın.!
Açın perdelerinizi,
Şiirler okuyun aynanızda ki herkese.
Tüm yalanları söyleyin O çocuğa;
Kandırın içinizi;
Ama sevin artık,
Öğrenin mutluluğu.
Durun be !
Ne olur durun.
Görmüyor musunuz?
Ölüyoruz işte...
Göz göre göre ve
Kendi kendimizin içinde

Mehmet Yücel.