Dürümcü Sami Amca Şiiri - Niyazi Sakar

Eski semtimizde çocukken bir dürümcü vardı adı sami

Nohut dürümü kızartma yapar aratmazdı annemi

Alıştırdı bizi güzel doyumluk ayaküstü lezzetlere

Değişmezdik hiç bu tatları közde kızarmış etlere

Aradan epey yıllar geçti o özlediğim dürümcüye gittim

Dürümü yerken sami amca niye yok diye sözünü ettim

İşi bıraktı dedi adam duraksayıp duygusallaştı üzüldü

Yediğim lokmalar sanki üst üste boğazımda kaldı dizildi

Öğrendim Üç yıl olmuş Sami Amca bu dünyadan göçeli

Hatıra kaldı damağımızda tatlar, kulağımızda neşeli sözleri

Herşeyin sonu var derdi demekki onunkide oymuş

Herşeyim sizsiniz derdi kimsesizler mezarlığına konmuş

Aradım mezarlıktaki yattığı yerini usul usul sessizce

Gülerek anlatırdı herşeyi üzmezdi bizi o yaşta derdiyle

Toprağına sordum ''niye bizi aç koydun yemeğinle sözünle ''

Sami amca gülüyor sanıyorum bir dürümcü önünden geçince..

Sessiz esen rüzgarın hızı arttı ağladığımı görünce

Hatırıma geldi o günlerde sözleriyle bizi boğardı sevince

Neden sonra beni nedensiz bir hıçkırık tuttu

Geldiğim durum gibi oldu rüzgar gözyaşlarımı kuruttu