Duru Sevgi Şiiri - Nasıf Acar

ben seni
duru halinle sevdim
siyah tenim senin beyazın da
aklansın diye
senin etli dudakların dı beni
çığrımdan çıkaran
ve en çok kuğu boynunu
öpmeyi özledim
minik ellerin
serçe yuvasiydi
yüreğimin ince dallarında
tutmayali ellerimi, bedenimi,
yüreğimi buz kesti
ılık iklimlerinde
senden gelecek ılık bir tebessüm
yerle bir ederdi yüreğimi
hadi hazırım ben senden gelecek
doğal afetlere
yerle bir et yüreğimi
devir beni altüst et
viran et bağlarımi kurut iklimsiz
kurut çöle döndür yüreğimi
susuz çorak kalayım topraginda
kuru ayazında üşüt beni
buz kessin her yanım
don tutsun gözlerim
senden başkasını görmesin
taze filizlerim
sürgün verip verip kurumakta
hadi yeşert beni lkbaharlarinda
aşkın yeşilinde bogulayim
yüreğinin kıvrımlarında yitir beni
ben beni sen de bulayım
sevgilim
nefessiz birak beni
senin nefesinde hayat bulayım
yeter bunca beklediğim
hasretin
dur durak bilmiyor
atıyor beni o yoldan bu yola
yanginim
kutuplarda iklim değiştirir
yanginim sana
ilk çağlardan bu yana
tarihler sahittir
döktüğüm gözyaşlarına
özlemim o kadar büyük ki
kavuşmak ister bedenim
sen ki hoyrat kasırgalar gibi
savurursun ordan oraya beni
şaşkın korumasız bir Mecnunum
aşkın şiddetinde savrulan
bitap düşmüş yorgun bir yürek
inliyor derbeder
illa sen illa sen