Duru Bir Çoşku Şiiri - Zeynep Beşen

Tüm fotoğraflar siliniyor bir iki .
İsimler ,şanlar, kökler infilakıni imzalıyor duru bir çoşkuyla .
Ne kaldığını merak eden bakiyor ellerine usulca .
Seni görüyorum orada ,
Tüm fotoğraflar silinmiş iken .
Tüm o adlar unutulmuş iken.
Seni görüyorum orada .
Duruyorsun öylece
Bazen gülüyor
Bazen sadece duruyorsun orada.
Bir insan ne kadar yanlış anlarsa kendini
O kadar yanlış anlıyorum kendimi .
Sanıyorum işte
Sandığımı hissediyorum
Ve sana bakıyorum
Sana bakmaktan kendimi hatırlayamıyorum
Yüzümün nasildi
Gözlerim hangi renkti
Adım neydi benim
Kimdim ben?
Neden buradaydim?
Hatırlamıyorum şu an.
Bunca yorgunluğu
Bir yorgan edip kasti bir kavgaya sürüyorum
Biliyorum o hikayeyi
Bilirsin o hikayeyi
Ve gülerek yorganın gidişini izliyorum .
Bu nasil bir rahatlik anlatamam şimdi.
Açikcasi gerekte görmüyorum.
Şimdi tüm gürültüsünü dağıtmış bir mahalle gibi
Gecenin demin de
Çekildim sana .
Çekildim odaya .
Işıkları kapadim .
Karşı konulmaz  bir uyukuya geçiş yapıyorum.
Hayatin da böyle biteceğini yineleyerek
Sakince köşeme geçip
Ruhumun bedenini terk edişini izliyorum.
Olağan şeylerden insan korkar mi?
Yapma Allah aşkına !
Bırak şu kafanda ki ölüm ve yok oluş izlerini
Hayat kadar ölüm de insan işi  .
Olağan bir hadise ekiden başka ne ki?.
Dur,şimdi yavaşlatma beni.
Akışımi bozmaya tenezzül etme emi?!
Sanıyordum işte
Hala da Sanıyorum bu yanılgı halini .
Ne büyük komedi degilmi?
Ben gülüyorum sende katıl bana hadi!
Yanki yapsin kahkalarimiz
Bu biraz da yorum hali .
Tüm o fotoğraflar