Durmuyor Şiiri - Zeynep Beşen

''sen ''
kelimesi iki tırnak arasında,
durduğu gibi durmuyor kalbimde
işgal etmediğin yerim kalmadı
''sen '' sayesinde.
gecenin bir vakti
adın bir muhtura gibi çöküyor başıma
direnmek istemeyen
bir kalbim var kapida;
aslında
çoktan önce
çoktan sonra
hoş geldin
bilmem farkında mısın?
bir farkına varır mısın?
bir kapı daha açılmadan,
bu yankıya nasıl sahip! ?
nasıl güçlü!
na kadar özlemek barındırıyor tokmağında!
dokunsam yanıyorum
dokunmasan kavruluyorum.
ama sen ikisini bir den
yüreğime ekiyorsun.
ne kadar geç kaldın
yada erken geldin
diyemem sana
sen!
tam vaktinde geldin!
tüm dünyayı sevdiklerimi
yüzünde toplayarak geldin!
ve hiç bir şeye hiç birine benzemeyerek geldin!
canıma batıyorsun ki
canım gülüyor bana
bak!
bu kadar mutluluğu bünyem kaldıramaz
bünyemin yanına bünyeni getirmelisin!
ayaklarım yok diye
hor görme beni,
ellerime ektiklerimi ALLAH'a ulaştırdım
bu sana yetmeli!
bana yetmiyor
ama sana yetmeli
en azından birimize yetmeli.
''sen ''
günün yirmi beşinci saati
diğer zamanlardan ayrılan
git gide kalbime akan!
hayalinden kızaran çehremize
bir yenilgi gibi doğan!
herkes mahşer yerine göz yaşı
ve keşkelerini taşırken
ben sayende
aşka sarılı şükür taşıyorum
içinde senden izler taşıyan,
her an için
alemlerin Rabbi olan ALLAH'ıma
müteşekkirim.
''sen ''
kelimesi tırnak arasında
durduğu gibi
durmuyor bende hani bil!
senin ki gibi yaralarım yok hayata karşı
memnun geldim
memnunum çok şükür verilene karşı!
''sen ''
istersen
sevinçlerimi
inançlarımı
döke bilirim yaralarına karşı.
adına aykırı yaşamadım!
adına aykırı yaşayanlar da olmadım!
çok şükür.