Durmuş Taşdemir Şiirleri - Şair Durmuş T ...

Gökten düştü
Kan kırmızı dört elma
Sıralandı yan yana
Sevgi koyduk adını
Başladı yüreğim
Çıra gibi yanmaya.

İstemem olmasın
Ne durgunluk, ne suskunluk
İçimde birileri var
Şarkı söyleyen, gülen,
Koşan bir çocuk.

Bir çiçek narinliğinde ruhumu
Dozerlerle ezip geçtiler
Aydınlık ve sevecen bakışlarıma
Kömür karası katran kattılar
Unuttu beni dostlarım
Ben dostlarımı unuttum.

Sizi çok seviyorum çocuklar
En çok da gözlerinizi
Yaşama sevinci fışkıran
Pırıltılı gözlerinizi.
Gözleriniz,
Şiirin ta kenidisi,

Önce ben
Sonra sen
Varsa ben
Yoksa ben
Ben oğlu ben

Özlemlerin buruklaştırdığı
Kedere bulanmış bir akşam üstü
Sessiz ve neşesizim
Üstelik kahırlı
Sende öylesin
Mahzun

Hüzün gelir baş köşeye kurulur
Hüzün gelir akan sular durulur
Hüzün gelir yaşam bana darılır
Hüzün bende, yüreğimde.

Hüzün gelir gülmelerim dağılır

Dağ başında bir yaban armudu,
Sessizliği ile sarmaş dolaş
Kimsesizliği ile ağlamaklı,
Dalları, gövdesi, yaprakları,
Bir cana hasret.

Acısıyla, sevinciyle,
Varlığıyla, darlığıyla,
Gerçeğiyle, yalanıyla,
Yaşanası dünya.

Yaşadık üstünkörü
Buğulu camdan bakar gibi
Sisler arasında.
Gördük
Göremedik,
Duyduk