Durmuş Dayı Şiiri - Aşık Fani

Bizim köyden biri, adı Durmuş’tu,
Perişandı, açtı Durmuş Dayımız.
Yetimdi, öksüzdü, felek vurmuştu,
Kırk yıl ekti, biçti Durmuş Dayımız.

Erkenden kalkar, dağa giderdi.
Yedi tepe aşar, bağa giderdi.
Çırpınırdı soldan, sağa giderdi
Ne yedi, ne içti Durmuş Dayımız.

Yoksulluk bağrını yakmış, yıkmıştı.
Sanki mengeneye koyup sıkmıştı.
Zavallı, çaresiz candan bıkmıştı.
Almanya’ya kaçtı Durmuş Dayımız.

Gitti gitmesine ama, yol bilmez,
Bir iş aramaya çıkar, dil bilmez,
Küçücük köyünden başka, el bilmez,
İçin için geçti Durmuş Dayımız.

Otuz yıl çalıştı; gurbet ellerde.
Gâvur memleketi,çetin yollarda.
Çok zor şartlarda, müşkül hâllerde,
Doğru yolu seçti, Durmuş dayımız.

Emekli olunca; döndü yurduna,
Hayırlar işledi, ardı ardına.
Kimin hastasına, kimin derdine,
Kucağını açtı; Durmuş Dayımız.

Yeni bir ev yaptı boyanamadı,
Yorgundu yüreği dayanamadı,
Bu sabah uykudan uyanamadı,
Cennet mekân göçtü; Durmuş Dayımız.

18.04.2004