Durmayı Öğrensinler! Şiiri - Teoman Özgün

Ey mertlere,cesurlara bu sıfatları öğreten!
Senin aşk ve derdini can ve gönüllerinde,
Duyanlar sana muhtaçtırlar.
Hem de her zamankinden çok..
Bu eski ve yeni sömürünün,
Bozulmuş gelenek ve kurumların,
Modernist ilericilerin oyuncağı olanları;
Bir şehrin başındaki güçlü feryadın gibi bir feryatla,
Kasvet ve vahşet şehrini,
-ki şehri onunla ezmiştin,
-bir sarayın temellerini,
-saltanat ve cinayetin sarayını sallamış,titretmişsin!
-karıştır, sinirlendir, canlandır!
Ta ki kendi kendilerine canlanıp sinirlenerek,
Etraflarını saran örümcek ağı,
Perdelerini yırtıp parçalayabilsinler.
Ta ki kötü ve yıkıcı tufanın çağdaş biçimine karşın,
Durmayı öğrensinler!
Bu korkunç ve tehlikeli makinayı,
-ki bu onlardan, insanlardan
-yeni oyuncaklar yapmak için,
Sonra yeni sömürü düzeni kurmak,
Modern uyutmalar için,
Başıboş günleri artırmak için,
Sermayedarların piyasaya sunduklarını yutabilmek için, Burjuvazinin zevk verici yoğun hevesleri için,
Ruhsuz yeni soyluluğun ilginç görünümü olan yalnızlık,
Tecrid ve unutulmuşluğu için
Müreffeh toplumu hedefleyen
Bomboş yaşamla uğraşmak için yapılmıştır
- kırıp parçalasınlar! !
Ve kendilerini eskinin saygın köleliğinden,
Yeninin saygın piyasasından,
–senin mesajının parıltılarıyla
- kurtarsınlar!