Durmak Yorulmaktı Şiiri - İsmet Zeren

Kırmızı bir rengi
Taşıyordu
Göz bebeklerin
Bir kini
Yaşıyordu

Belki bu yük
Bu endişe
Bu şüphe
Kendini aşıyordu

Uçsuz bucaksızdı
Toprak
Ve kırmızıydı
Bereket taşıyordu

Sen ne dersen de
Karanlık
Ne söylerse söylesin
Gözlerinde kırmızıyla
Yüreğinde bir yerlerde
Aklının bir köşesinde
Gün ışıyordu

Ve bulutlar
Gök kuşağının altında ki adam
Kısmetine
Kaderine
Ve hataların pişmanlığına
Koşuyordu

Ve göz yaşları
Dolu gibi
Sağnak gibi
Tövbe edercesine
Özür dilercesine
Gözlerinden
Bereketle
Toprağın kırmızısına
Damla damla
Düşüyordu

Durmak yorulmaktı
Yorulmak kaybetmek
Kaybetmek bitmekti
Ama o
Bittikçe
Pişiyordu

Yol hüzündü
Yolcu mağrur
Han ufaktı
Hancı mağlup
Yorgan kısaydı
Ayak uzun
Kış ölümdü
Bahar aşık
Yaz tekerrür
Sonbahar geliyordu
Ama o
Gök kuşağının altında ki adam
Kaçtıkça
Üşüyordu