Durmadı Şiiri - Müjdat Bilgin

bir gün ansızın geldi ve yeni bir sayfa açtı
her gün yeni bir umuttu, hep mutluluk saçtı
ama gün geldi, geldiği gibi; pır diye uçtu
gitme dedim, sürecek… durmadı
beni öylece ortada bıraktı ve gitti

yufka gibiydi yüreği, hiç kibirli değildi
huzur verirdi cana, pek kederli değildi
bir tek kusuru vardı; hiç sabırlı değildi
bekle dedim, değecek… durmadı
gözlerinden iki damla yaş aktı ve gitti

gonca bir kardelenin açışıydı gülüşü
kar tanesinin düşüşü gibiydi yürüyüşü
bir ömür boyu birlikteliğimizdi tek düşü
dayan dedim, olacak… durmadı
sadece bir kez ardına baktı ve gitti

harap olmuş hayatıma yeni bir candı o
dermansız bedenime taze kandı o
delice sevdasının ateşine yandı o
sabret dedim, bitecek… durmadı
haşin bir edayla kapıyı çekti ve gitti

gel şöyle otur dedim, bir çare bulalım
aklı başında değildi ki; sade bunalım
o, yar değil artık, yedi belalım
sakin ol dedim; n’olacak… durmadı
son sözünü söyleyip çıktı ve gitti

gönüldür bu dedi, emir ferman dinlemez
dil döküp anlatsan da bilmez anlamaz
yara almış, su almaktadır gemi, tınlamaz
dur dedim geçecek… durmadı
yelkeni de küreği de yaktı ve gitti

hasreti hala buram buram tüter canımda
istedim ki her zaman hep otursun yanımda
bir ateştir yakar durur, dolaşıyor kanımda
en parlak yıldızımdı şu karanlık semamda
durmadı ama… durmadı
pırıl pırıl parlıyorken ansızın kaydı ve gitti
ve… bitti!

Aralık 2008 – Çanakkale