Durmadan şelaleler gibi aktı

Durmadan şelaleler gibi aktı…

Gökyüzü ikiye ayrıldı, mavi sen oldun gece ben,
Ay saklandı yıldız sustu bir zaman, yürek konuştu,
Gözlerin bakışında, titrek bir heyecan sardı ruhu,
Hep söylemek istenen söylenemedi, bakışlarda kaldı…

Duygular halay çekti, gecenin boşluğunda el ele yürüdü,
Gece kuşu tüneğinden çıkıp, kanat çırparken gözleri ışıdı,
Çünkü oda biliyordu aslında gizli olan hep özeldi, beklenendi,
Bulut dağıldı, ardından kalabalık bir ses yankılandı tene dokunan…

Hayatın çemberinden geçti, nefes alan yürekler kaç kere,
Zifiri karanlığın en koyu mavisi boyandı, gökyüzü süslendi,
Gözler görmese de ruhlar hislendi, gidişleri göz buldu sanki hedefe,
Ten acısı gibi bir diken battı cana, yanan aslında sevdanın ateşiydi…

Emeklerde beslenen sevgi köklerinde öyle bir yar buldu ki; sımsıkı sarıldı,
Dağların görünmeyen yamaçlarına tırmandı, sisleri kazıdı san ki,
Beden hırpalandı bir zaman, yüreğinde taşıdığı en derin sevgiyi korurken,
Durmadan şelaleler gibi aktı, bir yatak gibi sahiplendi canı…

Oktay ÇEKAL
28.05.2013-21.59