Durmadan Okluyordu Şiiri - Ozan Efe

bildiğim maviler solmadan
gözlerimle bir karardı
yine ağlıyordu tutunduğun dal
yürüdüğün yol seni kokluyordu

yele sürdüğüm anda
paramparça olmak üzere
gözlerinden süzülen yaş
yüreğimi köklüyordu

duyuramamıştım sesimi
bedenler birbirine uzak
eş kutuplar gibi itiyordu
özlemleri çokluyordu

sevgi ne denli yakın
ya da alabildiğine uzak
ayrılık gelip çatınca
davranışımı yokluyordu

yeniden yaşanır mıydı
ayrılıksız bir anda
kor ataşlarda yandığım
durmadan okluyordu

060411denizli