Durgun Yolcu Şiiri - Bilal Çevik

kapının eşiğinde kaldı gözlerim
susmuş ama gevezedir sözlerim
götür beni ey çark dönmüyor muydun sen
yol olmasa da sokak lambaları yeter tabanlara
baykuşlar da girdimi koluma,
konuşmayı öğrenirim geceyle
ve bakmayı izlere

toprak kokar soğuk soğuk
yaprağın dalga dalga düşüşü gözlere
arkamdan ağıt yakar söylenmemiş sözler
ayakkabılarımın isteksiz tutumları eşliğinde
ayrılıyorum bu şehirden

ardıma saldığım toz ve sis
gözetliyorlar eksilip giden nüfusu
bense çıkınıma yüklediğim hatıralar eşliğinde
son kez süzüyorum
şehrin ürperten yüzünü