Durdum Şiiri - Melahat Kırtekin

Hayatıma giren ne varsa bana soru sormadı
Gelen hoş geldi deyip başım üstüne koydum
Kolayca yerleştiler yadırgayan olmadı
Kendi yolculuğumda boş yer aradım durdum
Kimi bey paşa idi kimi sadrazam soyu
Ben hürmet kapısında her daim hazır durdum
Zaaflarım aşikar korkularım cürretkar
Ben onların ardında tir tir titredim durdum.
İki oda bir sofa küçüçük idi dünyam
Ben biçare ay gibi çevremce döndüm durdum
Muhabbet sofrasında herkes sohbette iken
Ben kenarda bir yerde aç bilaç kaldım durdum
Bedenim kocamandı ruhum ufak bir çocuk
Biri ses yükselttikçe korktum ağladım durdum
Ümidim kalmadı hiç hayat akıp giderken
Önümde kara bir tren mendil salladım durdum
Dillerde kuş misali uçtu gitti şarkılar
Ben ellerim başımda ağıtlar yakıp durdum
Düş kurmaya meylime balta vurup kestiler
Ben her yeni yaşımda göçtüm azaldım durdum
Öyle hale geldi ki ışıl ışıl gözlerim
Her gün batımı vakti baktım karardım durdum
Ne söylesem beyhude anlamayan yok ise
ben acemi bir ozan çaldım söyledim durdum
Baktım ki duyulmuyor bu feryadı isyanım
Ben süresiz müddetçe sesimi kıstım sustum...