Durdum Şiiri - Ertuğrul Temizyürek

Durdum, durabildiğim ilk yerde
Tırnaklarımı geçirdim toprağa
Direnmekteyim
Ey ölüm nerdesin
Ben her an her yerde
Seni beklemekteyim
Gece suskun, ay bile küskün
Ruhum bedenime sürgün
Zaman gardiyan
Ayaklarım nöbette
Gözlerim yorgun
Pilim bitmiş
Fenerimin ışığı solgun
Durabildiğim yerde
Duruyorum
Soğuk vurmuş bedenime
Üşüyorum
Susabildiğim kadar
Susuyorum
İsyan edecek ruhum
Hele bekle diyorum
Biraz daha bekle
Baktık olmuyor
Birlikte isyan ederiz diyorum
Önüm düşman ardım perişan
Dayan diyorsun da Komutanım
Dayanabiliyorsan gel sen dayan
Her şey ortada işte ayan ve beyan
Kendi topraklarımda el olmuşum
Düşmanın önünde yem olmuşum
Dayan diyorsun sadece dayan
Görüyorsun işte
Dayanabildiğim kadar dayanıyorum
Arkadaşlarımın bedenleri
Yerde yatıyor
Ağlayamıyorum
Sonbahar yaprakları gibi
Yerlere düşüyorlar
Ve orada üşüyorlar
Kanımla bile
Onları ısıtamıyorum
Siper et diyorsun
O cansız bedenleri kendine
Oysaki ben böyle
Yaşamak istemiyorum
Ölenle ölünmez diyorsun da
Ben ölülerin ardına
Sığınmak istemiyorum
Onlar benim arkadaşım
Kardeşimden daha yakın
Sus komutanım konuşma sakın
Önce çevrene bir bakın
Toprak kaybolmuş
Kendi rengini unutmuş
Kızıl bir deniz üstündeyiz
Sen işte vatan işte bayrak diyorsun
O zaman niye halen susuyorsun
Susman neşe veriyor şerefsizlere
Sıkıştırdıklarını sanıyorlar seni kafese
Oysaki onların aldıkları her nefese
Ben kahroluyorum
Kendime ve sana soruyorum
Bekleyecek miyiz hala böyle
Eğer bekleyeceğiz diyorsan
Komutanım
Ben nöbetimi sana devrediyorum
Sen bekleyebildiğin kadar bekle
Ben tekrar gelirim
Dayanamadığın, yorulduğun yerde
Haber salman yeterli
Gelirim ansızın bir gece