Durali Acar Şiirleri - Şair Durali Acar

Aldım kalemi elime,
Dogaçlama yazıyorum.
Düştü yine adın dilime,
Seve seve söylüyorum.

Herkese umut olan sevdamızı,

Her seni seviyorum dediğimde,
"Ölçülü sev" derdi.
Gülerdim. Sevmenin ölçüsü olur mu diye,
Kendi kendime.
Şimdi oturur karalarım,
Kendi halime...

İşte burdasın yanı başımda,
Bir elinde elim,birinde elma çayın,
Tam orda işte yatak ucumda,
Saçlarında güneşin,gözlerinde yıldızın.

Evet ordasın bakıyorsun bana,

Hani o kurduğumuz düşler vardı ya bizim,
Koca bir çınara asmıştık hayallerimizi,
Düştü dalından,koparmaya kıyamadıklarım,
Bir bir düşüyor; umut bağlamalarım...
Sana bütün kalbim gibi çırılçıplak bir ağaç,
Bana, düşen yapraklara sarılı düşler kaldı geriye.

Oturuyorum şimdi arka masada,
Gözlerim takılıyor anılara,
Gözlerine dokunduğum her anımda,
Dolardı gözlerim,arka masada.

Yazıyorum kağıda gözlerini,

Bir sonbaharda görmüştüm yüzünü,
İlkbaharı getirip çevirmiştin yüzünü,
Yorgun yorgun seyrederken gözünü,
İki sözünle sarmıştın özümü.

Sonra günlerce seyretmiştim seni,

Unuttum işte seni, mutlu musun?
Hatırlıyorum hala gülüşünün her karesini,
Saklıyorum fotoğraf karelerimde.
Mesela hala göz kapaklarımda; bebeklerim.
Göz bebeklerin...
Hala adın geçince kanıyor yaram,

Hani yakiştırmazdın ya bana ağlamayı,
Nasıl yakıştırdın bize ayrılığı?
Sahi ya. Bu ara yakışmayanları taşıyorum,
Bedenimde...
Kuru gürültü geliyor bütün sözler,
Sen kaynağından dökülmesince.

Bir kader çizgisinde kesişti yollarımız,
Bir yardım eli için uzandı kollarımız,
Bir olarak gittiğimiz bütün yollarımız,
Şimdi sende kayboluyor,gönül sokaklarım.

Sevdik. Biz dedik bize,

Gerçekten merak ediyorum;
Ben hangi yüzünü sevdim senin?
Hangi yüzüne gülüp, hangi gülümsemeni hapsettim;
Göz bebeklerime...
Hangi bakışında kaldırdın, gözlerime inmiş perdeyi?
Perseyi aralayıp da hangi ara kendini koydun;