Duraksayacaksın Şiiri - Fatma Leyla Deniz

Keskin kayaçlar uyanır rüzgârda
gün ışığı geçer yapraktan
papatyaya sonra…

Gün batımından sızan renk
taç yapraklarında kalır gülün.
Savrulan kumlar ısırır
dalganın ardında bıraktığını.
Bir yıldız
çizer kenarlarını
ak karın
ve kırağının.
Sessizliğin ortasına yürür
göğsünde durur.

Fırlatır orman
tüm yeşilini
başımızdan aşağı
ve sonra
sonra bükülür mevsim
akşama
karanlığa.
Yokluktan sızan saatlerde
binlerce kuş cesedi.
Yüreklerde avlanır/mış ölüm.

Duraksayacaksın.

Uzaklaş.

Sessiz.

Sabah.
Deliliğin yüzü.
Nedir ki hayatın tadı?
Ölüm.
Suyun renginde.

Ben
hep ölümü yazan görünürüm.
Hakikat sırlarını
sözle söyleyemem.
İmkânsız.
Ne düşünceye sığar.
Ne de onu söylemek mümkün.