Duraklar Şiiri - Dinmez Er

Nereye götürdüyse ayaklarım oraya gittim.
Barlar, meyhaneler ilk duraklarım
Boş caddeleri puslu sokakları arşınladım
Hava kurşun gibi ağır, ben serseri bir mayınım

İçimde kümelenmiş öfke dolu simsiyah bulutlar
Tanımadığım bir duygu fırtınasında savruldum.
Zor bir gönül macerasının habercisiydi
Mor gül, kırmızı karanfil, kucak dolusu lavanta
Ebruli bir gün batımı ressamın fırçasına yansıdı.

Beden bedende çoğalır, can bedeni aşar gider
Sevginin süzgecinden süzülür duygudur adı aşk
Sararmış yapraklara düşer damla, damla şiirler
Özlem ve hasret hançer gibidir kalbe acı çektirir
Azap ve ıstırap aşk mevsiminin son demleridir.

Korkulu rüyalar mezarlığından çıkıp geldim
Boşa akıyor ırmaklar gözleri yaşlı tek başımayım
Irmağın debisine kapılmamak için direniyorum.
Sevindirmemeli düşmanları, gülmesinler halime
Hainlere dikkat etmeli Azrail’e av olmamalıyım
Umut dediğimiz nesne bana hiç yüz vermiyor?
Şairin mısralarına davetsiz misafir oluyor.

Dinmez ER / Çeşme / 2015. 01. 03 /