Durağın Sonu Şiiri - Zeynep Gün

Sürekli reddedilmek, alışamadım hâlâ,
Her "git" sözüyle bir parçam daha kaldı yolda.
Ümitsizce tutunuyorum hayata,
Göğsüme iğneler batıyor, sessizce kanıyorum aslında.

Her gece bir dost ayıcığa sarılıp ağlıyorum,
Bir duygusuzun yanında ağlamak kadar anlamsız bu sonum.
Bu acının verdiği haz mı, yoksa boşluk mu bilmiyorum,
Reddedilmek bile bazen, var olduğumu hatırlatıyor.

Boğazımda düğümlenen kelimeler,
Söylenmeden ölüyorlar her sefer.
Bir bakış, bir sessizlik yeter,
Kalbim yine kendi mezarına iner.

(Köprü)
Hayat otobüsünü bekliyoruz,
Zamanında gider mi, bilmiyoruz.
Belki bu yolculuk son durak olur,
Belki de sessizlikte kayboluruz.