Duracaksın Şiiri - Ali Kenan Erdem

Her gün uyanışında içine dolacak, taşacak belki özlemin.
Göz çanaklarına dolacak, çiseler dolusu buğu.
Her yasak bir umut olmalı, ihanet kokmadan zaman.
Duvarlar gözler belki, hallerin kimseler bilmez…

Ağlamak taşmaksa, zaman çatlaklarını dolduramaz gözyaşları.
Sarı yapraklı ağaçları, yeşile boyama çabası belki.
Son güzlerin gelmiştir, baharların doğmadan kim bilir?
Zaman buğu buğu yükselir, gökler senindir, bulutları özlersen…

Hayatla hesabı bitmemeli, ya alacaklı, ya borçlu kalmalı.
Ya kökleri olmalı, ya dalları mavi göklere erişmeli.
Bir köknar sevdasında ulaşmalı akça bulutlara,
Yoksa da, ne yağmurlar, ne rüzgarlar getirir sevda esintilerini.

Bir vapur düdüğünde, bir deniz köpüğü akında arınmalı,
Bir martı çığlığı kadar keskin, bir balık kaçışı gibi ürkek,
Ne çok katı, ne deniz anası gibi soft, kıkırdak esneğinde,
Yürek yarası onarılmalı işte, yeşil çayırlara murat.

Ellerini uzat, bir dost nefesi varsa, bulur zifirler beri dursun.
Sanma karanlıklar bir sana doğar, yüzün güneşe dön yeter.
Avutmalı gönlü, bir çocuk saflığında, bir yokuş düzlüğünde.
Elbet bir sabah alacasında gelir beklenen…

Bu nöbet, şafak ışıltısıyla yakarken gözlerini, yağmurlar siler.
Kaos göllerinde diplere çöker, söner ateşler kim bilir?