Duracağı Yeri Bilirdi Şiiri - Ercan Cengiz

O bir palamuttu, rengi
Benim gözlerimin rengi gibi
Kahverengi,
Ama mavi içerdi
Damarlarına kadar inen güneşin
Kuşların kanatlarından
Getirdiği maviyi...

Bir daha çaldılar,
Karanlıklar adına
Uçaklarıyla üzerine bıraktıkları
Rengi beyaz bir tozla hem de
Koyu yeşil meşeyi
Kömür karasına çevirdiler...

Dumanın yükselişinde asırların pası
Zalimin kini,
Kiri yüklü

Bir kibritle çalınırdı gökyüzünün rengi.

Gövdesi kavrulan meşe ki
Yaz - kış yeşil duran çamdan farklı
Yüklenmez mi damarına? ...

Ve uzun bir yolculuğun ardından
Derin derin soluklanırken,
Yapışırdı tenine öfkenin zinciri...
Üzerine serpilen ak bir tozdan sonra
Çatırdayan dalında yükselirken kızılca alev
Palamutta meşenin kendi
Her rüzgar vuruşunda
Dalından düşerken
Duracağı yeri bilirdi
Gamsız, korkusuz
Bırakırken kendini toprağa
Ve güneşin renklerine
Koynundaki ezgilerle
Sıcak bir merhabada
Filize durmaya...

'Kürt burada meftundur' dediler ya
Ora Ararat'ın zirvesiydi
Güneşin ülkeye gülüşünden
Guruba...
Çığırlar açılırdı...
Küllerinin üzerinden.

(Kaynak: Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1. Kitap)