Dur Yağmur Şiiri - Adem Canözer

Gökyüzü gri
Öfke kusuyor adeta üzerimize
Yıldırımlar sanki kristalden bir avize
Bulutlar içinde ne varsa döküyor hınçla
Uçuruyor her şeyi görünmez devasa bir yelpaze
Ağaçlar dans ediyor delice
Ne gündüz olduğu belli ne gece
İnsan ayırt etmeden yağıyor yağmur
Ne tadı var ne tuzu
Ne de çocukluğumuzdan kalan yağmur kokusu
Doğa karşısında ne kadar aciz Ademoğlu
İki damla suya yeniliyor
Temeli çürük olan ne varsa çöküyor
Tıpkı binalar gibi
Tıpkı yollar gibi
Tıpkı insanlar gibi
Yollar kapalı
Gitsen gidemezsin
Dönsen dönemezsin
Esin rüzgarlar esin
Alıp götürün kirlenmiş ruhlarımızı
Beden denen etten enkazı
Ey yağmur
Dur artık sende
Bir kez daha anladık çaresizliği sayende
Dur artık
Dur