Dur orda! Şiiri - Ramazan Kardaş

Dur orda!
Titrediğin yerde
Susadığın, ofladığın yandığın yerde
Kirec beyazında al al, pütür pütür olunca tenin
Kaç sığın şehvetin kucağına
Kendince kaybettiklerini ara
Kendini kaybettiğin yerde
Dur orda!
Şehvete diz çöktüğün yerde

Orda bir yerde, beyninle kalbin arasındaki hiç bilinmeyenli denklemde
Yedi yüzlüdür umut
Yedisinde yenilirsin
Yetmişinde yine yeniksin
Ama yenildikçe yenilenirsin
Süse tav umuda yenik hissettiğin yerde
Yani bir hiçliğe gönül bağladığında
Dur orda!
Yenilgiden korktuğun yerde

Kaç defa sevdalandın imkansızın gölge dibine
Ayıklaya durdun kendi beynini
Kemirdikçe kanıyor şimdi anılar
Hafızanda yer edinen bir karadelik şimdi bütün geçmişin
Bütün geleceğin paramparça
Mumyalayınca umudu
İçinde diri kalan bir yerde
Dur orda!
İçinde umudu öldürdüğün  yerde

Büsbütün yenildin şimdi
Yaşadığın günlere say bütün kaybettiklerini
Bütün kaybettiklerini güldüğün anlara
Biliyorsun zaman geçtikçe güzelleşiyor geride kalan
Suyla yeşeren bir bitki bile
Susuz geçirdiği günleri özlerken
Dur orda!
Özleme kibrit çaktığın yerde

Nemalan hayatın bütün acılarına
Yüzün yeşersin kanadıkça yüreğin
Kefaretini ödedikçe aldığın her nefesin
Yani hadsiz bir acıya boyun eğdiğin zaman
Dur orda!
Yüzün düştüğü yerde

Kabuslara gebe gecelerin fitilini çek
Korkarak koy başını yastığa
Artık korku, korktukça boynuna sarıldığın tek sırdaşın
Seviştiğin öptüğün ve dudağında ömür tükettiğin tek sığınağın
Her korktuğunda huzura dönüşecek içindeki çaresizlik
Kana kana yeşerdiğin her korkunun içinde kendini bulduğunda
Dur orda!
Korktukça yatıştığın yerde

Nafile bütün titreyişlerin
Artık esirisin korkunun
Huzura dizdiğin bütün methiyeler
Tek tek düşecek
Kuşatılmış şehirler gibi
Yeniden doğacaksın korku seni her öldürdüğünde
Yeniden büyüyecek
Yeniden korkacaksın
Kalbin kanayacak sefil bir umuda bel bağladığın zaman
Umut dolu bir heybeyle çıktığın
O daracık yolda
Kendi içinde tükeneceksin, başkasını içinde biriktirdiğin an
İste o an
Dur orda!
İçindeki senle bütünleştiği yerde

Meyleder bir yanın
İmkansızlığın o baş döndürücü tutkusuna
Kimseyle yüzleşemediğin kadar yüzleşirsin kendinle
Affına sığınırsın beyninin
Her yenildiğinde
Fakat kalbin
Fakat ruhun yine aynı riyakar
Aynı sesle seslenir
Bütün hücrelerine
Aynı kokuyla yaklaşır belleğine
İşte o an
Çürümeye yüz tutmuştur iraden
Hükmüne girmiştir
Kalbin bir başka imkansızlığın
Yaklaşınca ayak sesleri ölümün
Başucuna konunca ölümün o ıslak busesi
Dur orda!
İmkansıza boyun eğdiğin yerde

Hiç olmadığın kadar sen sanırsın kendini
Hiç olmadığın kadar sufi
Kırılacaksın yedi dümenli bir yelkenlinin rüzgara ters rotasına
Yalpalanacaksın belki
Belki düşüp tekrar ayaklanacaksın
Belkide düştükçe döküleceksin
Sen değilsindir artık ruhuna egemen
Değilsin artık nefsine sadık
Nefesine layık
Çürük bir diş
Sonu gelmeyen bir iş
Ve başlangıcıyla aynı ana denk gelen bir bitiş
Sen değilsin artık batan günleri huzura devreden
Sen değilsin artık kendi yolunun yolcusu
Kendi bildiğinin bilgesi
Kendi tılsımının kaşifi
İradenin kanatlarına kilit vurup çıktığın bu yolda
Artık her adımın uzaklaşır senden
Bir başka almemin arşında
Bir başka imkansızın coğrafyasında
Kendi savaşının esirisin
Kendi ruhunda bir başkasına tutsak
Sen artık korkuya yenilip
Yenilgiyle sarhoşsun
Umuda doyup korkuya susadığında
Dur orda!
Herşeyin bittiği(başladığı) yerde...