Dur koşma Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Peşinden koştuğum eski şeylere bir bak!
Hepsi nasıl da yerli yerinde yeni duruyor
Kafalar eğilmiş eller de önde bağlanmış
Basiretsizlik kısmetini kapatmış, yolu da
Bir ben kaybolmuşum gibi aralarında
Arkada kalmışım zıplıyorum havamda
Alçak tavanda iz bıraktığım bir yana
Kelimelerim duyulmuyor bağırdığımda
Ne bir ilgi var, boş! ne de hoş bir alaka…
Sebepsiz ve sessiz çıkışmalarımdan
Ne var bir şey mi oldu diye soruyor
Evet diyorum. Ben oldum sanıyordum!
Alışkanlıklarımın ortasında keyif anımda
Yatışmaya çalışırken yaktığım dumanla
İnebileceğim en yüksekteki yerdeyim!
Atışmalarla burcu yükselen boğadan
Çatışmaların sıfırları tükettiği yarınlara
Borcundan yüzünü düşürmüş adamlarla
Bardağı taşıran damlayı arıyordum da
Çarşı pazar kapalı, satışlar var yalnızca
Alışlar çoktan bitmiş nerde hangi Dünya!
Verilebilecek ne kaldı diye soranlara,
Doğru cevap; boşuna nefesini yoklama!
Ondan mı boş tüm bardak tabak çanak?
Anı olur mu diye sonra arkada kalanlara
Hediye edilebilecek şeylere git bir bak
Mesela bir vazo; çiçek böceksiz ama
Ya da bir kravat; yeleksiz ceket o da…
Cefaya vefan olmazsa, ömürde de sefan…
Her şey oluverip de bir şey olamadığında
Yakalarını kaldıramadığın siyah paltonla
Kış güneşinin altında kırda dolaştığında
Ayaz enseni ısırıyordu o sabah ıssızlıkta…
Ya da odanda tıkılıp kaldığında karanlıkta
Arada ıslığınla türküler çalıp korkularına
Ah şimdi keşke arasa diyordun sonra da
Saygından küçük yağmur damlacıklarına
Susuyordun yağmaya başladığında ama
Bir arada olmak ne zormuş dediğin anda
Onlar nasıl büyüyordu birlikte hatırlasana
Büyülüyordu, ışığa karıştığı haliyle yollarda
Ama hep akıp gidiyordu bakmadan ardına…
Nefsin gurultusu mideninkini bastırdığında;
İşte hazımsızlık orada başlıyormuş zamanla
“Bir karar anı daha olmayabiliri” anladığında
Pişmanlıklarla barışıp olabildiğince yavaşça
Koşmayı bırakmak ve yürümek lazım olanla!

Yılmaz Bektaş