Dur , dön, kıvran Şiiri - Melike Cakmak

Birkaç gündür " Her" olan içine çeker seni ,
Suyun çekilir yavaştan .
"Şey"leşmeye doğru batıverirsin ,
Bataklaşıverirsin en güzel rahmin tohumuyken .
Senin topraklarının anlamı ;birleşmekti lohusada,
Milyarlarca hücrenin açabileceği bir ana vatandı.
Ancak sen ,
Birkaç gündür çamurlaşıverirsin kalabalıklar arasında.
Çamurlar ki , üzerinden bir çakal bile geçmez
Paça kirletir ; yapışkan , bulaşıcı , fazlaca lekeli...
Gözlerin görmüş müdür bugüne dek,
"'Kalabalıklar arasına bir çakal bile değmez"
Ne buldun , ne görürsün
Nereye gidersin böyle ?

Dur !
Ne yaparsın , hiç düşündün mü ?
Dünyaya batık ellerin var ,
Ellerin bu okyanusta dönüyor
bir inci tanesi ararcasina.
ellerinde istiridye kanı var .
Ellerinde dünya kanı var paslı ve kirli ...
Bu musluktan ,
Tabiatı bozuk tüm ırkların ter damlası boşalmakta.
Yapma , Aitini al ve git buradan ..

Dön !
Geri dön güzergâhına sevgili...
Kendine geri dön , kendi iklimini hatırla .
En kuru çatlaklarından sızan , fakat
Seni ne eksik bırakmış ne de taşırmış yağmuru seç .
Hasmını doyurabilen yağmurun bağrına gömül .
Çekinmeden nefesini bulaştır onun yüzüne
Çünkü o senin yağmurun.

Kıvran !
Kıvranmayanı duyamaz yağmurlar .
Kıvranınca gıcırtı sesleri çıkar kemiklerinden ,
Işte o andır fark edildiğin an ,
Bereket serpilir en kuytu köşene .
Ve hissedilirsin , hissedersin
""Toprağın bedeninde şehvetle süzülen yağmuru "