Dur Dedim Şiiri - Abdulkadir Bostan

dur dedim dur! !
durmadın, ne kadar yanılgı varsa, bir dünya içtin
kalbin dedim, bir semender, bir akşamüstü
yapma dedim yapma, burası dünya
ayağın dedim bir kayarsa
kimin kimsen
bir ayak sesinden daha ağır, daha uzak
aslında dedim hayat çok kaygan / insanı bilmem yabancısıyım
öfke kontrolü seanslarında öğrendim, kendi kendime yaşamayı
ve kendi kendime ölecek kadar tecrübe ettim sevilmeyi
çünkü insan dediğimde
kimsenin bir parçası olmadığımı, o yağmura direnen saatlerden
o kurşuni dağlarında
o iş işten geçmiş anılardan öğrendim
herkes birbirine dağılmış sözlerden ibaret
dağılmış yalanlardan
dağılmış alışkanlıklardan
bense dağılmış hayatlardan tutunmak istedim size
dünyaya açılan iki pencere
iki kaygı
iki dilim ateş olalım
belki biraz fesleğen kokar diye kalbimiz..
durmadan koşuyordun kendi kendine eksilen bir obje gibi
dur dedim dur! !
-durmadın..