Dur Bi Hele Şiiri - Cumhur Karaca

karagün dönümleri akşamsız tutukluluğum
ya kudretinden geçmeli cilveli bakışın
ya içinde hasatsız baharlar tutmalı
ya anılarla yoğurup geçmişin kadınlarını
ya onlar gibi yudumlamalı çerezsiz
umut gibi
yarın gibi
gün gibi
dün gibi
ya çekip gözlerimi utanmalı sinkaftan çekinmesiz
dur bi hele gel! unuttuklarım var

yabanıl ot tutmuyor topraklar, tükürmekte
bak bir pençe izi derinlerimde
karınca yuvasını okşar edasında
darbe darbe gümbür gümbür derinlerime işliyor
ya bıkınıp gazel dudaklarında eyvallah demeli
ya
dur bir hele gel! yutkunduklarım var

sızım sızım delirmekte ökseye yakalanan kuş
bu nasıl yalvarış bu nasıl tutunuş
salıvermekte içimdeki tüm özgürlükleri
ey nemrut ya yüvez ver ya benimle tutuş
yoksa halklarımda kurtuluş, var oluş
dur bi hele gel! güldüremediklerim var

ağı iniyor genzimden can kafesime
öksürmek nafile tükürmek nafile
sarıp sarmalamakta cismi ağır ağır
korkarım ruhuma da girecek
dur bi hele gel! öldüremediklerim var

yazı topla tırnaklarımdan sonra gidersin
dağlar senin dağlar değil of çekme
yıkılan bir ben olayım bir de sen
birkaç Fırat eksiltelim gözlerimizden
dur bi hele gel! yağdıramadıklarım var

yok be yar! dağlarımda vuruşamazsın
yarım yarım büyümeyiz ellerimiz küçük
küçülmüşken gözlerimizden dahi
adımlarımız dünde kalan hayırsız ilerleyişler
hıh
dağ dediğin nedir ki, sen de göçük ben de göçük
...
durma bi hele git! Arkada bıraktıklarımız var

Cumhur Karaca