Dur acıyım... Şiiri - Zafer Zengin Etnika

.

önce/

annem susturdu beni
delice bir kavgaydı gittiği
- ilk küsüp gitmesi -
o gün öğrenmiştim
aşk küsmelerin şekeri

sonra/

çocuklar susturdu
koca sokakları küçük adımlarıma
ağladığım köşe başında
sigara içinde bendim
yere atıp söndüren adamda

-öksürmek düşen ciğerin üstüne düşmek-

sonradan sonralara kapıldım
gece vakti
eli değdi düşüme
sonra uyandım
hep büyürmüşüm kendime

-sana nenni diyemedim..babalar ninni bilmez bebeğim-

kolye/

sen yaz de
iki kelimem varsa
ortaya atıyorum öylece
ne zaman sahip çıksam
ince boynuma kolye

en son/

gülüşüne rüzgar tutunmuş kuş
kanadın havadan almaz mı
tüylerin cana
kanın kara akmaz mı
yağmurlar hesapta büyür
nerde yıkanır ellerin
nereler de sürünür

son /

dalı yapışkan
sıralı bakış bu
saklanıp kalan

mey düşse dudağıma
ömür konar aklıma
büyümek dağlara mahsus
olduğu yerde durduğunca

| kimse kopmasın..
rahim sızısı değil bunlar
güldükçe hayat
hep yeniden başlar
güzel olacak
bir de hasreti hatırlatmasalar |

maceram vardı
rüzgara tutundum

dua ve acı /

duy acıyım
suyun sessiz akışına
sarmasına
içinde bıraktığım çocuğa

kopsun diye seviştim
bitince başlıyor ayrılıklar
dinlen biraz
anlatacak sigaralar

sordu/

acım
susun orta yerinde
hiç kalır elde

cevap/

dur acıyım...

13 03 2005

.