Dur Şiiri - Kanlı Gömlek

İlaçlar hep bir palavraydı
Geçmeyecek yaraların üstüne sürülen bir merhem
Zehir gibi, umut gibi
Hayatımda bir parça
İyileştirdikçe gösteriyor sanki zehrini
Gece gökyüzüne saçılmış umutlar gibi
Üzerime kanla yapışmış çıkmaz yara
Giderek küçülüyor gönlümde palavralarla
Ama nüksediyor yine kanla dolan akşamlarda gözyaşları içinde
Bu iki el benim miydi tüm bu zamana kadar
Bugün ile yarını ayırt edilemez çizgi kalıyor
İki yabancı elin yanında
İyileşmekle yaralanmak arasındayım şu an
Merhemler kendime zarar verdiğimden emin
Yaralar kendimi sevdiğimden de emin