Dur! Şiiri - Taha Yavuztürk

İçimde dalgalanıyorsun
Uzuvlarım titriyor hissediyorum geçişini
Bedenim mıhlanmış ,ruhum sürükleniyor seninle
Ne gezersin bilmediğin bu bedende
Ne ararsın azgın denizimde
Buralar sana göre değil
Üşütür sularım seni ,boğulursun
En iyi hasta olup yataklanırsın
O parıldayan gözlerin söner diye korkarım
Bende oluşun senden kopuşuna bedeldir
Ben sana yanarım
Allah aşkına dur !
Sürükleme ruhumu ardın sıra
Bırak özgür kıl bu köleyi
İnsaf et dayasın ağzını Kevsere
Seninle gün nede karanlık
Hiç sabah olmuyor gibi
Nerede bir acı var çekiyorsun
İşliyorsun ruhuma
Gün doğmuyor senle geçen zamana
Ağlamak kaplıyor bedenimi
Kimi gün bir yetime kimi gün kanadı kırık bir kuşa
Gözyaşına doğuyorsun , tebessüm değilsin ama tebessüm açıyorsun acının damarında
Güneşi sırtlamışsın koşuyorsun ordan oraya
Gölgende kalmış ,gün doğmuyor ruhuma .
Geceyi bürünmüşsün , çiçek açmıyorsun
Bu fevkaladelik karanlıktan doğuyor demek
Güneşi saklamaşsın ve
Bir Güneş gibi parlıyorsun....
Sürüklüyorsun ruhumu ordan oraya
Bilmediğim giz dolu diyarlara
Ne çare ! Sürü bakalım
Dört kollu uzak değil ya
Bir gün, bir gün bende binerim tahta ata ...