Yalnızlık Bir Seri Katildir

Düpedüz yalnızlık bu
tanırım onu
tenezzül bile etmez
cinayet mahallinden ayrılırken
parmak izlerini silmeye

Bir seri katildir yalnızlık
daha çocukken tanıştım onunla
teneke sobanın başında ninem
beni yıkarken galvaniz leğende
sabun gözlerimi yakarken gördüm onu
çatlamış ellerin toprak kokusunda
ve yetinerek mutlu
olmayı öğrenirken yer sofralarında
daha o zamanlar tanımıştım onu
çaresizliğin arkasına gizlenmiş sırıtıyordu
kendi öykülerini nasıl daha kanlı
yazacaklarını öğretiyordu yoksul çocuklarına
ve düşecekleri çukurda yine o bekliyordu

Daha beş yaşımda tanışmıştım onunla
babam döverken anamı
duymamak için çığlıklarını
kapatan oydu elleriyle kulaklarımı
ve babamın gözlerinde gördüm
alkolle nasıl da dost olduklarını

Senin gözlerinde gördüğüm de
kederini rehin almış aynı yalnızlık
kılıktan kılığa giren ve her zaafımızı bilen
her kapıdan, her delikten giren
kurnaz bir sürüngendir bilirim onu
seninle işi bittiğinde tenezzül bile
etmez parmak izlerini silmeye
çünkü peşine düşülsün ister
kalabalığın içinde daha derine
saplamak için bıçağını.