Dünyaya Sesleniş Şiiri - Meziyet Ak

Feryadımı dinlemedin gözyaşımı silmedin,
Dünya neden söz verdin de zehir ettin yaşamayı.
Yine de çok seviyorum sense beni hiç sevmedin,
İnsanlığın suçu varsa suçumuzu söyleseydin.

Hiç kimse sana olmaz yar hazan bahar geçer gider,
Nice canlar saklamışsın hani hangisi yaşıyor.
Ne medeniyetler gitmiş yenileri devran eder,
Fani bütün canlıların hepsi bağrında yaşıyor.

Bu koskoca kucağında ne ünlüler gelip geçmiş,
Sevdiklerimizi alıp bizi garip bırakmışsın.
Hani nerde Lokman-Hekim, Sultan Süleyman'da gitmiş,
Dünya fani değilsin de bizi fani yaşatmışsın.

Ağaçlarının yeşili çiçeklerinin renkleri,
Kuşlar ve kelebeklerin huzurlu mahzun hali.
Yaradan'ın emrindesin dünya suçlarken sen bizleri,
Belki de bunda haklısın savaşlara son vermeli.

Bombalarla yok edenler türlü işlerçevirenler,
Bağrında mutlu yaşarken ne isterler bilmiyorum.
Paylaşılamayan nedir güzelliği yok ederler,
Yaşlı dünya yok oluyor savaşları sevmiyorum.

Gelin birlik olalım da Dünyayı ağlatmayalım,
O da düşmanlığı atsın yeşil dünya kucak açsın.
Bu geçici ömrümüzü dostluklarla yaşayalım,
Barış umut yaşasın da mutsuzluklar yaşanmasın.

Son nefesimize kadar bu dünyayla can bulmuşuz,
Belki de haklısın dünya yok etmişiz bilinçsizce.
Temiz dünya istiyorken dünyayı hep harcamışız,
Dost olalım dünyamızla tüketmeyelim haince.

Dünyaya gel gör ne olacak insanlık dostluk kokacak,
Sevgi ve barış el ele yaşayacak mutluluğu.
Yemyeşil tertemiz dünya sevgiye yelken açacak,
Bağrından fışkıran umut yaşatacak mutluluğu.