Dünyanın tuzunda kırklandı ciğerim

Dudak arası bir fısıltıyla
tek hecelik bir seslenişle müjdelenmiş im
‘’kız’’
deyip döndüler geri
sonra dediler kış
vurdular dizlerine vış vış
niye olmamış bunların eri

ben kara kışta doğmuşum
gözlerimin nemi, buğusu korkutmasın seni
üzerime yağan her kar tanesini nefesimde sıkıp boğ muşum

kalemin kurşunuyla vurulurum
sen sıyrılırsın benden
hayat eğriti durur kesilir soluk
bin ahla
acılar akar kızıl şiirlere oluk oluk

kaç delikli süzgeçten su geçirildi
kaç tas biriktirildi
kırkım çıksın diye kaç taş atıldı içine
böyle ruhum korkuyla irkildi

bütün kabuslar bende gömüldü
isimsiz hüzün taşları yüreğimde kimsesiz
bilmiyorum hangi duygum sağ hangisi öldü

ömrüm tükendi bitti
meğer acılara doğmuşum
gönül soframda kara bulutlar hiç çekilmedi gitti