Dünyanın Son Günü Şiiri - Osman Güngör 2

Dünyanın son günündeyim, yine yenildim
Hep böyle olur
Yenilirim
Ve dünyanın son günü başlar
Ah o kahrolasıca gün
Bi türlü bitmek bilmez
Bilirsiniz o gün herşey ters gider
Panikleriz, terleriz, tükeniriz
Bir süre sonra sinir harbini kaybederiz
Ardından gülme krizleri
Olmamanın verdiği sinirin yüzümüzdeki boşvermişlik hissidir o
Sonra herşeyi bırakıp uzaklaşma isteği
Bilinmeyen bir yere olabildiğince hızlı
Tek yapmak istenilen şey
Uzaklara en uzaklara gitmek
Olmayan herşey bizi buna sürükler
Ruh halimiz isyan bayrağını çoktan çekmiştir
Dipteyizdir, en dipte
Gidemediğimiz uzakları odamıza çağırır ve kapıyı kilitleriz
Sessizlik, ağlama, sövme ve o küt manasızlaşma
Dünyanın son gününün son saatleri
Sona yaklaşıyoruz
O hep " uyuyunca geçer " dediğimiz son durağımıza
Her zaman inanmak istediğimiz o yalana
Uyuyunca geçer ...