Dünyanın Gölgesinde Şiiri - Tolga Canarslan

Umutsuz bir bekleyiş var içimde
Bazen kederim ağır basar, gözlerim dolar
Gam vurmuşum sırtıma
Kamburum çıkmış dünyanın göldesine
Oturmuş senelerce kah ağlamış kah susmuş
Ruhuna şahit olmuş halbuki
Gözlerindeki asaleti unutmuş
Beklemiş, dinlemiş, boşvermiş kimsesizliği.
Yalnızlığa ket vurmuş
Sensizlik acı verirken sınırlarını aşmış
Dudaklarım kurumuş, çatlamış
Daha biz olamamışken bir ben olmuş
Kefalet sonmuş derindeki acizliği bastıran
Kıymet bilmez asaletin kendisi doğmuş

Sevmiş, özlemiş terk edilmiş
Aşşağlanmış mahsur kalmış göğüsünde
Gökteki yıldızlar gibi düşmeyi beklemiş
Oysa ki ne gökteki yıldızlar düşer olmuş
Ne de
Kalbindeki aşk
Sevmiş, beklemiş, ruhsuz kalıncaya dek
Dolmuş yıllarca yağmur olukları gibi taşmış
Toprak olmuş
Ağaç olmuş
Beton olmuş
Bir biz olamamış

Kimsesiz ve ruhsuz bir aşk varmış
Doğamamış, yaşayamamış
Ölmeyi bilen bir kalp yaratmış