Dünyanın Çivisi Şiiri - Mehmet Lütfü Aydın

Fırlamış çivisi, yerli yerinden
Boşlukta başı boş, dönüyor dünya
Feryadı, figanı, yakar derinden
Ateşi küllenmiş, sönüyor dünya

Göklerin incisi, masmavi rengi
Bulunmaz evrende, emsali, dengi
Kaybetmiş yazık ki, girdiği cengi
Barbarlık taçlanmış, yanıyor dünya

Sandık ki savaşlar, sanki bir oyun
Diz çöker önünde, eğeriz boyun
Kurbanlık keçiyiz, adaklık koyun
Kasabı, katili, kınıyor dünya

Esmeri, sarıyı, siyah, beyazı
Her dilden yakarı, dilek, niyazı
Kuruyu, pilavı, cacık, piyazı
Sindirir içine, sanıyor dünya

İnsanoğlu haris, yedikçe doymaz
Masumun kanını, içtikçe aymaz
Kendinden değilse, dinini saymaz
Utançtan boşlukta siniyor dünya

Barışı coşkuyla, candan, övgüyle
Savaşı kahırla, nefret, kaygıyla
İnsanı yürekten, sevgi, saygıyla
Ezelden ebede anıyor dünya

İnsanı yok eden insandan kaçın
Sevgiye, dostluğa, kucağı açın
İlahi kudrete, el ele uçun
İyiyi, kötüyü sınıyor dünya