Dünyanın Çivisi Çıkmış Şiiri - Füsun Du ...

Öyle sensizim ki bilemezsin canım annem
Öyle çaresiz, öyle kırgın
Öyle yorgun, öyle bitkinim ki
Haksızlıklar nasıl canımı yakıyor bir bilsen
Yüzümdeki hüznü gizlemiyorum artık
Hayatta tutunacak sağlam dal bırakmadılar
Umutsuz olduğum zamanlar şiirlere tutunuyorum artık
Ciğeri beş para etmez namertler, efendilik taslar olmuş
Parayla satın alır olmuşlar her bir şeyi
Manevi değerler ayaklar altında
Dünya yalancılara kalmış
Namussuzluk diz boyu
Vefasızlığın adresi yok annem
İyiler ve iyilikler unutulur olmuş
Meydan kötülere kalmış
Suratlar on karış, yüzler gülmez olmuş
Kan kusup kızılcık şerbeti içtim der artık mazlumlar
Şeref, haysiyet nedir bilmeyenler, şereften söz eder olmuş
Meydan sadakatli görünen sadakatsizlere kalmış
İyiler suspus olmuş utancından
Benim ne halde olduğumu iyi ki görmüyorsun
İyi ki emzirdiğin sütü burnumdan getirenleri bilmiyorsun
Benden çok senin ahın tutardı yoksa
Burnumdan getirdikleri süt senin neticede
Beni üzgün gördüğünde
Elin iyisi yok kızım üzülme, değmez
Sen iyiysen herkes iyi derdin
Gerçekten elin iyisi yokmuş annem
Bazı şeyler için iyi olmak da yetmiyormuş
Uğradığım haksızlıkları düşündükçe kahroluyor
Ağrısı dinmeyen başımı, taşlara vurasım geliyor
İşte tam da böyle çaresiz olduğum zamanlarda
Başım merhanet dolu göğsünü ve yumuşacık dizlerini arıyor
Seni daha bir özlüyorum annem
Meğer en iyi dost senmişsin kızına
İnsanların cılkı çıkmış, dünyanınsa çivisi