gözlerini, ya da böceklerini açtığında ya da çaldığında (çünkü tam bir sahtekardı. İnsanlardan ne istediğini bilmeyen ve bilmeyen insanlardan ne istediğini) yüzüne böceklerle yaptı makyajını
(Bir sonraki satırdan itibaren öyküleyici bir yüklem sıkıntısından bunalacağız)
Nefesi daralıyor ve bir şey göremiyordu
Sesi çıkmıyor ve hiçbir şey işitemiyordu
Her geçen saniye dünyanın merkezine daha kuvvetlice çekiliyordu
yordu. yoktu. yoruluyordu
böcekler bazen ellerime dokunduğunda olağanüstü duru ve akıcı sakinliğime şahit olabiliyordum
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta