Yine hüzün;
Yine elem sunduk,
Yaşam pınarlarını sunan
Güzelim dünyamıza.
Kör kurşunlar sıktık,
Güllerin çıktığı yerlere!..
Hep acı, hep elem verdik
Ve zalimce ateşler çaktık,
Dalların fışkırdığı bedenlere!..
Yetmedi, yetinmedik
Ve düştük doyumsuz düşlerin
Düşülesi kaygılarına…
İşte bu yüzden kan ağlattık
Ana kucağı gibi sıcak,
Sımsıcak güzelim dünyamıza!..
Neydi bize yetmeyen
Ve neydi istenip te bitmeyen!..
Çiğneyip te geçtiğimiz
O bahtı karalı
Ve gönlü yaralı dünyamızda!..
Oysa!
Onca nimetlerini yedik,
Bereket çağlayan pınarlarından
Ve kapıldık
Kör-sarhoş duygularımızın,
Dönülesi olmayan girdaplarına!..
Ve zulüm eken hırslarımızdı
Bir Şahin pençesi misali;
Bereket fışkıran dünyamızın
Narin göğsünü yırtan!..
Kayıt Tarihi : 23.2.2022 22:23:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
09 / 03 / 2017
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!