Dünyamın Hali Şiiri - Haydar Demoğlu

Sağa dönüyorsun,
Şiddet, kan, zulüm…
Sola dönüyorsun,
Cinnet, silah, barut…
Kirletilmiş dünya, kirletiliyor,
Anlamı kalmamış ömrün.

Kir kokuyor,
Kin kokuyor,
Kan kokuyor,
Yanık kokuyor,
İnsanlar kötülük soluyor,
Dünyayı yönetenler,
Hırslarına,
Kötü emellerine,
Toplumları kurban ediyor,

Gençliğin ruhu uyutuluyor,
Dizi, şarkı, film…
Genç beyinlere uyku salıyor,
Ruhlar; deve kuşu gibi, kumda…
Üç maymunu oynuyor.
Emanetin sahipleri,
Modayı koşturuyor…
Göz, gönül, hasretle;
Mustafa Kemalleri bekliyor…

Ruhlar kararmış,
Korku; cesareti sindirmiş,
Bana değme,
Meydan sana kalsın…
Diyen gözler, baykuş misali tünemiş.
Gündemi siyaset,
Haberleri, korku belirler olmuş,
Toplumlar uyutuluyor,
Her yan, bir koku salgılıyor,
Her taraftan pis kokular yükseliyor...
Burunlarda biber gazı,
Pis kokular hissedilmiyor.

Dinliyorsun haberleri, bayıyor…
Tadın kaçıyor,
Huzursuzluk ve gelecek korkun artıyor.
Sokağa, huzur için çıkıyorsun,
Kelle koltukta,
Nerden, neyin geleceği bilinmiyor.

Güne, gündeme yalan yön veriyor,
Öncesi ünlem,
Sonrası soru işaretinden ibret oluyor,
Bilinci kapalı gözler,
Ümmet mantığıyla görüyor.
Bireyleşmeyen toplumlar,
Hep sürünmüş, hep sürünüyor…
Fukaralık, yoksulluk, sefillik,
Kader sayılıp, öğretiliyor.
Yönetenler; çalıp, çırpıp,
Zenginlik içinde, refah yaşıyor,
Nalçacı keseri gibi, kendine, çevresine yontuyor.
Bilinci kapanmış, kapatılmış gözler…
Bunu göremiyor,
Kimileri komşuda pişer, belki bize de düşer
Felsefesiyle görmek istemiyor.

Velhasıl-ı kelam…
Tuzda kokmaya başlamış,
Adalet yok,
Hukukun şamandırası bozuk,
Zaman boşa akıyor.
Tuzun tadı kaçmış,
Dünyanın çivisi çıkmış…
Tuzda kokmuşsa,
Yaşamın ne anlamı kalmış?

Her gün duyduğun yeni bir haberle,
Donuyorsa kanın,
Zalim, zulüm,
Kol geziyorsa,
Kin, nefret, hiddet şiddet,
Hoş görüyü unutmuşsa millet,
Hırsının, sinirinin, nefisinindir… Bu marifet.
İnsan, insanı, insanlığı bitiriyor…
Farkında değil insanlar,
Kendileri, kendilerini eritiyor,
Çocukların günahı ne?
Gelecekleri yok ediliyor.

Hırs, para, teknoloji…
De! Dünya, insan, insanlık nereye gidiyor.
Kalmadı neşem,
Yok, oldu umutlarım,
Faydasız yakınmalarım,
İşe yaramıyor gözyaşlarım.
Allah, din, iman diye yönetenlerin,
Allah korkusundan uzaklaşıp,
Merhameti parada görenlerin,
Şerrinden, zulmünden,
Kapanmış olan gönül gözlerinden,
Allah’a sığınıyorum,
Allah’a sığınmak, yegane ve tek çarem.
Sonu nereye varacak...
Düşünmek dahi istemiyorum.

www.haydardemoglu.com