Dünyam Yıkıldı Şiiri - Ayten Özgün

Ben seni çok seviyordum
Bunu sende biliyordun
Ama çok seviyorum demek
Dilde kalıyormuş
Seni kaybettikten sonra anladım ki
Ben seni çok'un üzerinde seviyormuşum meğer
Neden bu kadar yoruldu o güzel kalbin
Gitmeden üç gün önceydi
Bana kalbim neden bu kadar çok yorulmuş demiştin
Bende sen beni çok sevdin
Çocuklarını torununu çok sevdin
İşte bu yüzden yorulmuş kalbin demiştim canım
Biz ne güzel eştik seninle
Bunu bizi tanıyan herkes te biliyordu zaten
Sen ne güzel babaydın çocuklarına
Sen ne güzel dedeydin torununa
Keşke diyorum keşke bizleri bu kadar çok sevmeseydin canım
Belki daha uzun yaşardın o zaman
Çok sevmek yordu seni
Beni böyle yakıp yıkıp gitmezdin
Acını nasıl dindireceğim
Bana hiçbir zaman evimizde bu eksik deme fırsatını vermedin
Evin erkeği bu kadar mı bilir evin eksiğini
Hayatım sürprizlerle geçti
Keşke hiç bir şeyim olmasaydı
Hangisini anlatayım o kadar çok anımız var ki
Evin her köşesinde senden izler ve anıların var
Köşen boş kaldı
Sesine hasret kaldım
Yüzüne hasret kaldım
Ebedi yurduna gittiğini bildiğim halde
Ben hala gidişini kabullenemedim
Tuhaf duygular içerisindeyim
Gelecekmişsin gibi
Sevgini katladım ikiye
Seni sonsuza dek bekleyeceğim