Dünyam Fındık Kabuğunda Kopan Fırtına

Yakarım isli fenerleri.
Düşünmem ‘elâlem ne der’leri.
Takarım kafama benden beterleri.
Hemen yüklerim kederleri
Uç uç böceğinin sırtına.
O da konar gurbetlerin sırtına.
Fındık kabuğunda kopan bir fırtına.
Benim dünyam.
Umut olur hülyam,
Kaybolur tasam.
Devam edip gider yaşam.

Arzular dudaklarda kalır.
Uç uç böceği dilekleri alır.
Yönelir çiçeklere.
Düşer taş dibeklere,
Nice filizlere gebe topraklar.
En yeşilini baharda sunan yapraklar.

Hani yakmıştı ya anam?
Solmadı daha kurbanlık kınam.
İşte fındık kabuğunda fırtınam!
Sandallar alabora.
Yıkamaz beni ne tufan ne de bora.
Elimde Asây-ı Musa.
Kararlıyım açılacağım okyanusa.

5 Nisan 2004 Pazartesi, Danimarka-Koge 20.53