Dünyam Şiiri - Suphi Sekü

Uçurtmamın ucunda salallanıp durdu ömrüm
Arafta bir yerdeyim, şaşkın başım toz duman
İçi kor dışı dekor, bir diyarki kötürüm
Pembe hayallerime, gri güler asuman

Beşerî tutkuyla yar, ben rengine buyandım
Cansız, ruhsuz, gölgeye hakikat rengi verdim
ne kör le yata bildim, ne şaşıyla uyandım
ne sevdasız yaşadım, ne de sırrına erdim

Yaralı umutlarla başından savdın ya yar
altı örs üstü çekiç,
ne bu çekiç öldürür, ne bu örste can çıkar
Kaşlarımın altına, girip gizlendi meriç

Ne kadarda safmışım, kanıp aldandım işte
Gözlüğüm pembe gördü, hakikat başka imiş
Kalemi çoktan kırdım, son kapı son girişte
İçimi saran ayrık, ruhumda yara imiş

Bir sevdanın yarası, kimi dostun çelmesi
Mengenenin ağzında, canımda can aldılar
Cinnetli anıların bitmeyen hemhemesi
Evrenimi kanatıp dünyamı daldırdılar

Bitmeyen sancıların, uyandım şafağına
Endam aynalarında, kendimi bir halt sandım
Yaşım, beni atınca şaşkınlık kocağına
Nalan dolu mazimin baş ucunda uyandım

Makaramın ipinde sergüzeşti hayatım
Uçurtmamın ucunda sallanıp dursun ömrüm
Dünya; tadın mayhoşda, ben hep acıyı tattım
Güvenim yatalaktır, umutlarım kötürüm