Dünyam Şiiri - Serhat Fidan

Kelimeler yetmiyor
Nefes alamıyorum artık
Yalnızım
kimsesizlik içinde can çekişiyorum
eskilerden kalma ne varsa yüreğimde taşıyorum
nesefes alamıyorum
kendimden bir anlam çıkarmayacak kadar çaresizim
keşke
şimdi yazdıklarımı okuyup okuyup yırtıp atsaydım bir denizin dinine

Nefes alamıyorum
Yalnızlıklarım
Beni yiyip bitiriyor
Yüreğim çok acıyor

Bağırsam çağırsam sonsuzluğa
sesime tercüman olan çıkar mı
yoksa bu neden bağırıyor diye mi ses ederler

Nefes alamıyorum
Duygularım körerdi
Aşkı aşığı yanmayı
Tebessüm etmeyi
Hayatımı vermeyi
Ve insan olmayı unuttum

Konu aşk ya artık içim kıpır kıpır olmuyor
Artık korkmuyorum gözlere bakmayı
Yüreklerde Acıları anlamak
bir şey yapmak düşüncesi beynimi tırmalarken
hissiyatsız bir eşya olduğumu tarif edemiyorum
Belki bende gözlerine bakıp heyecandan ölçeğim
Gözlerine bakmaya korktuğum
Sarıldığım da bir kement misali
kopmamacasına bağlanmayı özlemişimdir

Benim dünyamda ışık yok
Ağlayışların acıların tınısı
Feryatlarıma ses bulamamak var
Oysaki bende bilirim yapma sözlükler kurmayı
İnsanlara inandırmak kolayda
Kendime söz geçirmek zor