Dünyam Şiiri - Deniz Zeynep Gürleyen

Yalnızlıktan bir damla tattım…
Mumların pinti ışığında kaybolduğum bu gecelerde…
...yalnızlığımdan ard arda bir damla daha tattım…

bir damla daha…
..ve yalnızlığımdan aslında sana kalan son damla…
onu da ben içtim…

kayboldum kenimde…
zaman zaman ağladım…
sonra birden bende gülebildim…
ama acılarımda hep kendimi buldum…

Sonra…
…yenildim…
…ve her zamanki gibi
yine kazanmayı zamanla öğrendim…

var mı çaresi? ..
mumlar gibi pinti ışığımı saklardım…
Işte…ne sen nede o…
Kimse bilmiyordu aslında…
..mumlar gibi eridiğimi…
yıkılmamak için kendimi gizlediğimi…

“Dostunum” diyen bile sırtını dönerken en zor anında…
Sen deneme bile…
Çünkü an gelir…
…ben bile anlamam…

Vurusam bile kendimi dünyanın dibine…
…şerefsizliğin hükmettiği hayatın içinde…
ben yine yalnızığın pençesinden kurtulmam…

işte arkadaş…
demiştim sana bir zamanlar…
o benim dünyam…

artık belki inanırsın sende…
yalnızlık benim dünyam…

istesende istemesende…
benim dünyam…...

26.03.2006