Dünyalık Sevgi Şiiri - Harun Tolga Peker

Biz; aynı yağmurun altından ıslanan iki farklı şiirdik.
Ben aşk,sen aşk...
Ne zaman okumaya kalksak birbirimizi,
Gözlerimizi, sel alır bir akarsuyun yatağına bırakırdı.
Islanırdık..
Islıklanırdık,
Iskalardık her seferinde ellerimizi,
Tutamazdık hayatı saçlarından,
Düşerdik..
Kanardı düşlerimiz,ağlardık...

Kağıttan gemilere bindirdiğimiz hayallerimiz vardı,
Devrilmeye meğilli,batmayan
Kağıttan uçurtmalarla gökyüzünü boyadığı dudakları vardı,
Gökkuşağının nazı bundandır,kırmızıya..
Güneşi kıskandıran tebessümlerin vardı,
Can alıcı...
Biraz toprak,biraz şarap kokardı nefesi,
Yani mübarek..
Esiri olurdum,esareti olurdum
Bir nefesinin karşılığı bin nefstir bedende...
Sarhoşluktur aşk,
Körlüktür,kütüklüktür..
Ölümlüdür..

Aşk,dünyalık değil,dünyasızlıktır...

Harun Tolga Peker