Dünyalı ve Ben Şiiri - Mihriban Saydam

Ey dünyalı dedi birden Ben.
İrkildi dünyalı, o sensin sen!
Ne yapıyorsun ey dünyalı?
Ağzında zehirden nefis balı,
Yorulmuş gözlerin yüzün sapsarı,
Doymadın mı senin olmayana dünyalı...

Dünyalı dedi ki: neredeydin Ben?
Her yerde seni aradım bulamadım ben!
İndim karanlıklara seslendim Ben, Ben...
Ne yaptımsa olmadı sonunda yoruldum ben.

Ben dedi ey dünyalı:
Hep buradaydım ki ben.
Gözlerin görmez olmuş perişansın sen.
Dünyaya tapar olmuş ne gezinirsin sen?
Her gün beş kere çağırıldın duymadın sen.

Dünyalı dedi:nasıl olur duymam ben!
Hep aklıma gelirsin oysa sen
Beni kandırma iyi işitenim ben.
Doğruyu söyle Ben, neredeydin sen?

Ben dedi: dünyalı gözün kapanmış.
Gerçeği bilen dilin tıkanmış.
Dünyayı mesken bilip gönlün kararmış.
Dünyaya dalıp ruhun daralmış.

Dünyalı dedi:ben dünyalıyım.
Ben bir arının en güzel balıyım.
Sen de bilirsin ben hep haklıyım.
Dünyanın bir köşesinde saklıyım.

Ben dedi: sen bu dünyadan değilsin!
Allah de, ruhun bedeninde eğilsin.
Bütün gökler duanla kapına serilsin.
Bu dünya sahtedir sen sahte değilsin!

Dünyalı dedi:o zaman ben kimim?
Belki inim belki de cinim...
Belki adı dahi bilinmezim...
Söyle Ben, ben kimim?

Ben dedi: dünyalı sen Bensin!
Bu dünyada sadece gezinensin.
Vatanın cennet adınsa ümmet.
Dünyalı sen Adem`densin...